Soms stel ik mezelf die ene vraag: Wat als ik niet was gegaan?
Wat als ik was blijven luisteren naar de angst? Als ik mezelf had klein gehouden, mijn intuïtie had genegeerd en de bijzondere mensen op mijn pad niet écht had gezien?
Deze vragen komen steeds vaker voorbij. Niet vanuit spijt, maar vanuit verwondering. Want deze reis – vol uitdagingen, inzichten en groei – heeft me teruggebracht naar mezelf. Naar wie ik écht ben.
In deze blog neem ik je mee in dat pad. Niet als een succesverhaal, maar als een eerlijke reflectie op hoe het is om jezelf te hervinden. En waarom het zo krachtig is om te kiezen voor openheid, juist als het spannend voelt.
Wat als ik sommige dingen geen aandacht had gegeven?
Wat als ik de angst de overhand had laten nemen?
Wat als ik niet op zoek was gegaan naar mijn ware zelf?
Wat als ik de bijzondere mensen op mijn pad niet écht had gezien?
Het zijn vragen die de laatste jaren steeds vaker door mijn hoofd spoken. Vragen die me helpen beseffen hoe waardevol deze reis is geweest.
Ik ben mezelf flink tegengekomen. Gebeurtenissen hebben me uitgedaagd, geconfronteerd, maar vooral: dichter bij mezelf gebracht. Juist omdat ik ervoor koos om open te blijven, ook als het spannend was.
Als kind zag ik al dingen die anderen niet zagen. Dat werd niet herkend, dus ik sloot me stukje bij beetje af. Maar het liet zich niet helemaal uitzetten — het zat te diep in mij geworteld.
Naarmate ik ouder werd, diende het zich weer aan. Visioenen die bleken te kloppen, boodschappen van overleden dierbaren, intuïtieve ingevingen die zomaar mijn mond verlieten. Toch voelde ik me er onzeker over. Het werd niet altijd gewaardeerd. Ik werd dat stille meisje in de klas... met een innerlijke wereld die zó intens was.
Het heeft me gevormd. En ik heb mijn eigen weg moeten vinden.
Langzaamaan vielen er puzzelstukjes op hun plek. Ik begon mezelf beter te begrijpen. Ik was niet gek — al heb ik dat vaak gedacht.
Mijn aandacht verschoof. Mijn nieuwsgierigheid groeide. Naar het onverklaarbare. Naar het magische dat zich niet laat verklaren, maar wel laat voelen.
En onderweg ontmoette ik prachtige mensen. Ieder bracht iets mee: een inzicht, een spiegel, een zachte aanmoediging. Ze hielpen me groeien, mezelf vertrouwen. Want ja, we zoeken allemaal wel eens bevestiging. En toch... het echte werk begint van binnen.
Door telkens opnieuw te kiezen voor openheid, heb ik mezelf de ruimte gegeven. Aandacht aan míj. En ik had het voor geen goud willen missen.
Wat als ik dat niet had gedaan?
Dan was ik blijven hangen in het veilige cirkeltje waarvan ik dacht dat het mij beschermde — terwijl het me in werkelijkheid klein hield.
Ik blijf openstaan. Voor het leven. Voor groei. Voor kracht.
Maar deze basis, die ik nu voel… die neemt niemand me meer af.
En dat is wat wij ieder ander ook gunnen.
