Familiepatronen

Een vrouw van bijna zestig zit tegenover me. Haar gezicht verraadt levenservaring, maar ook een diepe moeheid. Ze worstelt. Niet alleen met het hier en nu, maar met een onzichtbare bagage die ze al jaren met zich meedraagt.

De afgelopen weken hadden we intensief contact. Gesprekken die steeds dieper gingen, waarbij ik zachtjes maar doortastend doorvroeg. En zoals zo vaak gebeurt, kwam er een rode draad naar boven. Niet alleen in haar eigen leven, maar in dat van haar moeder en haar grootmoeder. De pijn van drie generaties rustte op haar schouders – letterlijk.

Ze kwam bij me omdat ze die last eindelijk wilde afleggen.

Tijdens één van onze sessies vertelde ze:
“Telkens als mijn man op reis gaat, moet ik vreselijk huilen. En hij gaat vaak weg, al jarenlang. Maar iedere keer voelt het alsof er iets in mij breekt.”

Dertig jaar lang dezelfde reactie. Alsof haar lijf elke keer opnieuw iets herbeleefde.
Ze begreep er zelf niets van. Tot we samen teruggingen, naar het begin.

In haar jeugd was haar moeder vaak afwezig. Ze lag in het ziekenhuis en voor het jonge meisje dat zij toen was, betekende dat onzekerheid, onrust, verlatenheid.
Elke keer als haar moeder weer thuis kwam, wist ze niet: blijft ze deze keer? Of verdwijnt ze opnieuw?

Wat doe je als kind met dat soort onveiligheid? Je sluit je gevoel af. Je overleeft.

Maar die onveiligheid verdwijnt niet. Ze gaat ergens zitten. In je lijf. In je hart. In je zenuwstelsel. En het leven vindt een manier om het later opnieuw naar boven te halen.
In haar geval gebeurde dat elke keer als haar man vertrok. Alsof haar systeem alarm sloeg: “Let op! Iemand die je liefhebt laat je in de steek!”
Niet haar volwassen ik, maar haar innerlijke kind schreeuwde van verdriet.

We doken samen in die kindertijd, in het gevoel van verlaten zijn, van onzekerheid. En langzaam begon ze te begrijpen:
het waren niet de reizen van haar man die haar van streek maakten. Het was het diepe, oude verdriet van een kind dat nooit echt gezien werd in haar gemis.

Ze was – onbewust – zelf ook een moeder geworden die niet beschikbaar was. Niet omdat ze dat wilde, maar omdat ze nooit had geleerd hoe het wél moest. Gevoel was iets dat ze had weggestopt, omdat het te pijnlijk was.

Voor haar man en kinderen was ze vaak een raadsel.
Maar nu vielen de puzzelstukjes op hun plek.

Ze besefte: dit is niet míjn verdriet alleen. Dit is het verdriet van mijn moeder. En van mijn oma.
Het stopt hier.

Nu ze het verhaal achter haar tranen begrijpt, mag ze het loslaten.
Niet vergeten, maar verzachten. Begrijpen. Doorvoelen. En helen.

Ze voelt zich lichter. Vrijer. En voor het eerst sinds lange tijd… in contact met haar gevoel.

Herken je jezelf in dit verhaal?
Heb jij ook het gevoel dat je iets met je meedraagt wat misschien niet alleen van jou is?
Blijf er niet mee rondlopen. Je mag het aankijken. En loslaten.

💛 Je hoeft het niet alleen te doen.